Кніга выслоўяў Саламонавых, разьдзел 20

Віно зьдзеклівае, сікера галасьлівая, і кожны, хто блукае з імі, ня мае мудрасьці. Ярасьць валадара — як рыканьне ільва, хто выклікае яе, грашыць супраць душы сваёй. Слава для чалавека — пакінуць спрэчку, а ўсе неразумныя задзірлівыя. Дзеля холаду гультай ня хоча араць, таму будзе прасіць у час жніва, і [не атрымае] нічога. Намеры ў сэрцы чалавека — глыбокія воды, але разумны чалавек вычэрпвае іх. Багата людзей абвяшчае пра міласэрнасьць сваю, але праўдамоўнага чалавека хто можа знайсьці? Праведнік ходзіць у беззаганнасьці сваёй, шчасьлівыя сыны ягоныя пасьля яго. Валадар, які сядзіць на судовым пасадзе, расьцярушвае вачыма сваімі ўсякую ліхоту. Хто можа сказаць: «Я ачысьціў сэрца маё, я чысты ад грэху майго»? Неаднолькавыя вагі і неаднолькавая эфа, адно і другое — агіда для ГОСПАДА. Нават у юнака па паводзінах можна зразумець, ці чыстыя, ці правыя справы ягоныя. Вуха, якое чуе, і вока, якое бачыць, — ГОСПАД зрабіў і адно, і другое. Не любі спаць, каб табе не зьбяднець, адкрый вочы свае, і насыцішся хлебам. «Дрэннае, дрэннае», — кажа пакупнік, а калі адыдзецца, тады хваліцца. Ёсьць золата і мноства пэрлінаў, але найкаштоўнейшая рэч — вусны разумныя. Забяры адзеньне яго, бо ён паручы?ўся за чужога, і за чужынца вазьмі заклад ад яго. Салодкі чалавеку хлеб ашуканства, але потым пяском напоўняцца вусны ягоныя. Думкі ўмацоўваюцца парадамі, і з разважлівасьцю вядзі вайну. Хто ходзіць абмоўнікам, той выяўляе таямніцы, дык ня зьвязвайся з тым, хто рот свой разьзяўляе. Хто кляне бацьку свайго і маці сваю, у таго сьветач патухне сярод глыбокай цемры. Спадчына, спачатку пасьпешліва здабытая, ня будзе пры канцы дабраслаўлёная. Не кажы: «Я адплачу за зло», спадзявайся на ГОСПАДА, і Ён вы?бавіць цябе. Агіда для ГОСПАДА — неаднолькавыя вагі, і шалі падманлівыя — ня добра. Ад ГОСПАДА крокі чалавека, і як жа чалавеку зразумець шлях свой? Пастка для чалавека — пасьпешліва зрабіць шлюбаваньне, а пасьля абяцаньня разважаць. Мудры валадар расьцярушыць бязбожнікаў і зьверне на іх кола [малатарнае]. Сьветач ГОСПАДАЎ — дух чалавечы, ён дасьледуе ўсе сховы нутра. Міласэрнасьць і праўда ахоўваюць валадара, і міласэрнасьцю ўмацоўваецца пасад ягоны. Слава юнакоў — сіла іхняя, а веліч старых — сівізна. Вы?тні і раны — лекавальная масьць ад ліхоты, і ўдары ў глыбіню нутра.